کد مطلب:162365 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:237
وسعت دامنه ی نهضت
قیام جوانمردانه ی سید جوانان بهشت و یاران بهشتی او در تاریخ ضرب المثل شده و در ادبیات به صورت الگو متجلی گردد شعرایی كه مستقلا به سرودن مرثیه نپرداخته اند و به مناسبتهای مختلف حتی در اشعار توصیفی به آن اشاره كرده اند، كه اكنون به چند نمونه از آنها اشاره می شود:
1. سید حسن غزنوی (535-565 ه.)
لاله ی غرقه به خون همچو حسین
سوسن زنده نفس همچو حسن
والله كه ماتم شرف الملك، بوعلی
از ماتم حسین علی هست یادگار
2. ادیب ترمذی (ف.564 ه.)
به كربلا چو دهان حسین از او نچشید
همی دهند زبانها یزید را دشنام
هجران تو دشت كربلا بود
زو حصه ی من همه بلا شد
3. رشید وطواط (ف.573 ه.)
در خون من مشو كه به خون شسته ام دو رخ
بی تو، به حق خون شهیدان كربلا
4. انوری (ف. 583 ه.)
به من آن كربت و بلا آمد
كه نیاورد كربلا به حسین
5. مسعود سعد سلمان (438-515 ه.)
چندان كزین دو دیده ی من رفت جوی اشك
هرگز نرفت خون شهیدان كربلا
6. جامی(817-898 ه.)
كردم ز دیده پای سوی مرقد حسین
هست این سفر به مذهب عشاق فرض عین
7. ضمیری اصفهانی (ف.973 ه.)
به سر بایست رفتن در طریق كربلا، ای دل
كه تا یابی طواف پادشاه دین و دنیا را
8. كلیم همدانی (ف.1061 ه.)
جوشید باز خون شهیدان ز چشم من
تخمیر دیده ام مگر از خاك كربلاست
9. محمد جان قدسی (قرن دهم هجری)
بس گوهر نهفته كه غواص خاطرم
دارد به نذر مدح شه كربلا گره
10. صابر زواره ای (قرن یازدهم هجری)
بر نیزه كرده ای سر گلدسته ی رسول
ای روزگار خوش گلی آورده ای به بار
11. زمانی یزدی(ف.1021 ه.)
خاكستر وجود مرا گر دهی به باد
از اشتیاق رو به سوی كربلا رود
12. زایر همدانی (قرن یازدهم هجری)
به خاك كربلا زایر بیفشان دانه ی اشكی
كه هر كس بهر خود روز قیامت كشته ای دارد
13. محمد قلی سلیم تهرانی (ف.1057 ه.)
خرقه ی من شال طوس و سبحه خاك كربلاست
نیست چندان منتی بر من ز هند اكبری
14. علی تركمان خراسانی (قرن دهم هجری)
خاك دشت كربلا را جوش از سر تازه شد
باد برد آنجا مگر بویی ز محنت های من [1] .
15. میر افضل الله آبادی (ف. 1150 ه.)
محرم آمد و گردید حال دهر تباه
كشید تیغ مصیبت هلال بر سر ماه
16. عباسقلی خان شالمو (قرن یازدهم هجری)
كی گهر دارد بها عباس، در بازار حشر؟
از زمین كربلا یك سبحه وارم آرزوست
1. سید حسن غزنوی (535-565 ه.)
لاله ی غرقه به خون همچو حسین
سوسن زنده نفس همچو حسن
والله كه ماتم شرف الملك، بوعلی
از ماتم حسین علی هست یادگار
2. ادیب ترمذی (ف.564 ه.)
به كربلا چو دهان حسین از او نچشید
همی دهند زبانها یزید را دشنام
هجران تو دشت كربلا بود
زو حصه ی من همه بلا شد
3. رشید وطواط (ف.573 ه.)
در خون من مشو كه به خون شسته ام دو رخ
بی تو، به حق خون شهیدان كربلا
4. انوری (ف. 583 ه.)
به من آن كربت و بلا آمد
كه نیاورد كربلا به حسین
5. مسعود سعد سلمان (438-515 ه.)
چندان كزین دو دیده ی من رفت جوی اشك
هرگز نرفت خون شهیدان كربلا
6. جامی(817-898 ه.)
كردم ز دیده پای سوی مرقد حسین
هست این سفر به مذهب عشاق فرض عین
7. ضمیری اصفهانی (ف.973 ه.)
به سر بایست رفتن در طریق كربلا، ای دل
كه تا یابی طواف پادشاه دین و دنیا را
8. كلیم همدانی (ف.1061 ه.)
جوشید باز خون شهیدان ز چشم من
تخمیر دیده ام مگر از خاك كربلاست
9. محمد جان قدسی (قرن دهم هجری)
بس گوهر نهفته كه غواص خاطرم
دارد به نذر مدح شه كربلا گره
10. صابر زواره ای (قرن یازدهم هجری)
بر نیزه كرده ای سر گلدسته ی رسول
ای روزگار خوش گلی آورده ای به بار
11. زمانی یزدی(ف.1021 ه.)
خاكستر وجود مرا گر دهی به باد
از اشتیاق رو به سوی كربلا رود
12. زایر همدانی (قرن یازدهم هجری)
به خاك كربلا زایر بیفشان دانه ی اشكی
كه هر كس بهر خود روز قیامت كشته ای دارد
13. محمد قلی سلیم تهرانی (ف.1057 ه.)
خرقه ی من شال طوس و سبحه خاك كربلاست
نیست چندان منتی بر من ز هند اكبری
14. علی تركمان خراسانی (قرن دهم هجری)
خاك دشت كربلا را جوش از سر تازه شد
باد برد آنجا مگر بویی ز محنت های من [1] .
15. میر افضل الله آبادی (ف. 1150 ه.)
محرم آمد و گردید حال دهر تباه
كشید تیغ مصیبت هلال بر سر ماه
16. عباسقلی خان شالمو (قرن یازدهم هجری)
كی گهر دارد بها عباس، در بازار حشر؟
از زمین كربلا یك سبحه وارم آرزوست
[1] اين بيت در نسخه ي خطي اشعار «ولي دشت بياضي» به نام وي آمده است.